regularne formacje wojskowe organizowane przez władze państwa polskiego na uchodźstwie na podstawie sojuszniczych umów wojskowych zawartych z Francją i Wielką Brytanią. Na czele PSZ na Zachodzie stał Naczelny Wódz (funkcję tę pełnili kolejno generałowie: W. Sikorski, K. Sosnkowski, T. Komorowski, W. Anders). Od września 1939 tworzono Wojsko Polskie we Francji, jego jednostki walczyły w Norwegii pod Narwikiem i w kampanii francusko-niemieckiej. W czerwcu 1940 część żołnierzy została ewakuowana do Wielkiej Brytanii, gdzie powstał I Korpus Polski. Od lipca do października 1940 polscy piloci uczestniczyli w powietrznej obronie Wielkiej Brytanii, brali też udział w bombardowaniu Niemiec oraz niemieckich obiektów wojskowych w krajach okupowanych, od czerwca 1944 roku lotnictwo polskie wspierało inwazję wojsk alianckich w Europie Zachodniej. Z kolei Polska Marynarka Wojenna ochraniała konwoje w bitwie o Atlantyk i operacjach aliantów na Morzu Śródziemnym oraz w cieśninie La Manche podczas lądowania aliantów w Normandii(1944). Polskie jednostki wojskowe walczyły również na Bliskim Wschodzie: Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich brała udział w walkach w Syrii, Palestynie i w Egipcie, a od lipca 1941 r. uczestniczyła w operacjach na obszarze Libii (m.in. obrona Tobruku). Po zawarciu układu politycznego i umowy wojskowej między rządem RP na uchodźstwie a władzami ZSRR od sierpnia 1941 roku była formowana Armia Polska w ZSRR, która po ewakuacji w 1942 do Iraku stała się częścią Armii Polskiej na Wschodzie; w lipcu 1943 z większości jej sił sformowano Drugi Korpus Polski, którego żołnierze walczyli we Włoszech (min. w bitwie o Monte Cassino). W latach 1944-1945 jednostki Polskich Sił Zbrojnych walczyły na terenie Francji, Beligii, Włoch i Niemiec. Po zakończeniu wojny żołnierze polscy zostali zgrupowani w Wielkiej Brytanii, część z nich powróciła do kraju, część pozostała na emigracji.
Muzeum II Wojny Światowej udostępniło w lipcu 2009 materiały i raport z badania II wojna światowa w pamięci społeczeństwa polskiego. Marcin Wilkowski podsumowuje zainteresowanie II wojną światową wśród Polaków w oparciu o te materiały.
W dyskusjach o historii w Polsce mamy do czynienia z przykładami „konstruowania” nowych obrazów II wojny światowej, wynikającymi z interesów politycznych i ideologicznych kanonów. Obrazy te nie mają większego związku z rzeczywistością historyczną, ani nawet ze zbiorową pamięcią – pisze Paweł Machcewicz.