Uczniowie klas 3 wrocławskiego gimnazjum poszukują wśród swoich krewnych, sąsiadów i znajomych osób, które przeżyły II wojnę. Rozmawiają z nimi, spisują ich relacje i z pomocą nauczycielki je opracowują. Następnie przygotowują w szkole wystawę poświęconą wojennym losom swoich bliskich.
Projekt „Listy do Henia” realizowany jest od 2005 roku w ramach obchodów „Dnia Pamięci o Holokauście i przeciwdziałaniu zbrodniom przeciw ludzkości”, który to dzień przypada w Polsce w rocznicę wybuchu powstania w getcie warszawskim — 19 kwietnia. Organizatorem akcji jest lubelski Ośrodek „Brama Grodzka — Teatr NN”.
Uczniowie Szkoły Głównej, z których część miała wrogie nastawienie do obcych, dzięki spotkaniu z ocalonym z Holocaustu przekonali się, jak silne piętno na życiu ofiar wywarła dyskryminacja i prześladowanie. Dzięki wyjazdowi do Muzeum Pamięci w Oświęcimiu w towarzystwie świadka tamtych czasów, uczniowie zostali uwrażliwieni na popełnione tam zbrodnie oraz na następstwa tych wydarzeń. Poznali wagę przestrzegania praw człowieka i demokratycznego systemu prawa.
Projekt pochodzi ze strony partnerskiej „Lernen aus der Geschichte”.
Autor korzystając ze źródeł archiwalnych, dokumentów i relacji świadków oraz pamiętnika niemieckiego księdza, badał wydarzenia rozgrywające się w czerwcu 1945 roku w Zgorzelcu, starając się uchwycić moment, w którym część Görlitz stawała się Zgorzelcem. We wstępie autor napisał: „Nie mogę tu wymienić wszystkich ponad 170 osób, które pomogły w tworzeniu tego tekstu, ale wszystkim im dziękuję. Szczególnie zaś starszym ludziom, którzy zgodzili się podzielić ze mną swymi wspomnieniami.”
Projekt zainicjowany został 15.09.2010 roku z okazji 75 rocznicy Ustaw norymberskich i realizowany jest od tego czasu w grupach dzieci i młodzieży. Skierowany jest do uczniów szkół powszechnych począwszy od 7 roku nauki, studentów oraz innych grup potencjalnie zainteresowanych z kręgu edukacji szkolnej i pozaszkolnej. W dużej mierze sfinansowany został przez fundację Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość (Erinnerung, Verantwortung und Zukunft).
Uczennica warszawskiego liceum odwiedzająca mazowiecką wieś Guty Bujno trafiła na ślady tajemnic z czasów wojny. Pomimo prób, nie udaje się jej uzyskać odpowiedzi na wiele pytań. Okazuje się bowiem, że mimo upływu 60 lat skutki podziałów z lat II wojny, kiedy to część mieszkańców współpracowała z okupującymi te tereny Sowietami, a część wspierała walczącą z nimi Armię Krajową, tkwią w świadomości ludzi do dzisiaj i dają o sobie znać w postaci zmowy milczenia na temat przeszłości.
Po zjednoczeniu Niemiec erfurcka Szkoła im. Wilhelma Hammanna miała zrezygnować z imienia swojego patrona…Nauczyciele i uczniowie zaczęli badać życie Hammanna, który będąc więźniem politycznym w Buchenwaldzie, zdołał uratować życie 904 dzieciom. Szkoła dzięki przeprowadzonym badaniom, zachowała jego imię.W ramach corocznych tygodni projektowych, uczniowie dziewiątych klas próbują odszukać i nawiązać kontakt z ówczesnymi dziećmi, uratowanymi przez patrona swojej szkoły.
Projekt pochodzi z partnerskiej strony „Lernen aus der Geschichte”.
Uczniowie wraz z nauczycielem filmują historię wioski Brettheim. W filmie świadkowie opowiadają o powieszeniu trzech mieszkańców wioski przez SS w ostatnich dniach wojny. We współpracy z rosyjskimi i amerykańskimi uczniami powstały w międzyczasie rosyjska i angielska wersja filmu. Jako część wystawy objazdowej film prezentowany jest w Europie, Ameryce i Kanadzie.Opis projektu pochodzi z patnerskiej strony „Lernen aus der Geschichte”
Uczniowie sianowskiego gimnazjum i Zespołu Szkół z Dąbrowy pod opieką nauczycieli Stanisława Kamińskiego i Sylwii Bagińskiej-Kijek przygotowali dwie części „Sianowskich Zeszytów Historycznych”. Znalazły się w nich między innymi opowiadania pierwszych osadników, którzy dotarli na teren Sianowa po zakończeniu II wojny światowej. Prace nad książeczkami możliwe były dzięki dotacji Ministerstwa Edukacji Narodowej uzyskanej przez Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Sianowskiej, w ramach konkursu „Edukacja patriotyczna dzieci i młodzieży”. Promocja wydawnictwa odbyła się 21 stycznia tego roku.
Muzeum w Peenemünde już od przełomu lat 2002/2003 współpracowało ze szkołą im. Heinricha Heine w Karlshagen przy realizacji długoterminowego projektu. W 2005 roku przez kilka miesięcy uczniowie z tej szkoły pracowali po lekcjach nad przygotowywaniem wystawy „Koniec wojny w naszej miejscowości”. W działaniach tych wspierał ich nauczyciel oraz pracownicy muzeum. Wystawa została otwarta w dniu 60. rocznicy zakończenia II wojny światowej. Opis projektu pochodzi z partnerskiej strony „Lernen aus der Geschichte”.
Projekt został zrealizowany w ramach konkursu ogłoszonego w 2005 roku przez Ośrodek KARTA i Fundację PZU, pt. „Wojna: okupacje, opór, ludobójstwo, wysiedlenia — na Zamojszczyźnie” (II nagroda). Poświęcony jest poznawaniu historii regionu podczas II wojny. Młodzież dzieli się na kilka grup, z których każda przeprowadza inne działania (rozmowy ze świadkami, gromadzenie wiedzy historycznej, przygotowanie trasy wycieczki itd.), odbywa także objazd po lokalnych miejscach pamięci ( w tym ― odwiedza obóz w Bełżcu). Na podstawie zebranych doświadczeń, wiedzy i dokumentów powstaje prezentacja multimedialna oraz przewodnik historyczny.
Książka Swietłany Aleksijewicz pokazuje Wielką Wojnę Ojczyźnianą z perspektywy kobiety i odsłania jej dotychczas mało znane strony.
Książka „Dialog kultur pamięci w regionie ULB” pod redakcją Alvydasa Nikžentaitisa i Michała Kopczyńskiego jest owocem dyskusji prowadzonych w latach 2011-2012 podczas serii międzynarodowych seminariów poświęconych pamięciom historycznym w regionie ULB (Ukraina – Litwa – Białoruś).
Amerykańskie badania, przeprowadzone już w 1993 roku pokazują, że wykorzystanie multimediów wpływa pozytywnie na efekty kształcenia: zwiększają tempo uczenia się i jego skuteczność oraz pozwalają na rozszerzenie zasobów przyswojonej wiedzy czy umiejętności[1].
Książka Ferro opisuje także nauczanie historii w Rosji od pieriestrojki do czasów współczesnych w odniesieniu do konkretnych podręczników. Przedstawiamy także analizę gatunku jaki stanowi sama książka Ferro.
Artykuł pochodzi z partnerskiego portalu „Uroki istorii”.
Gwałtowny rozwój technologiczny zmusza do przeformułowania wielu dotychczas zupełnie fundamentalnych elementów procesu dydaktycznego.
Maciej Rynarzewski jest autorem koncepcji historii ratowniczej i wdraża ją w ramach seminarium doktorskiego w swojej rodzinnej warmińskiej wsi – Wipsowo.
Muzeum II Wojny Światowej udostępniło w lipcu 2009 materiały i raport z badania II wojna światowa w pamięci społeczeństwa polskiego. Celem badania było m.in. oszacowanie oczekiwań społecznych co do powstania muzeum opisującego wydarzenia i nadającego interpretacje i znaczenia tego największego konfliktu zbrojnego w historii oraz analiza funkcjonujących w społeczeństwie wyobrażeń na jego temat (zapośredniczanych nie tylko przez bezpośrednie doświadczenia bliskich, którzy przeżyli wojnę, ale także inspirowanych przez media i kulturę popularną).
Uczestniczka konkursu „Historii Bliskiej” dzieli się swoimi doświadczeniami zdobytymi podczas udziału konkursie. Zastanawia się też co konkurs zmienił w życiu uczniów jej szkoły, ludzi z jej otoczenia i w jej życiu.
Rozmowa z Nikitą Pietrowem nt. jego książek poświęconych strukturom bezpieczeństwa państwowego w okresie sowieckim. Pietrow odpowiada na pytania dotyczące współpracowników tych struktur, zawartości książek, sposobów ich wykorzystania oraz stopnia odpowiedzialności opisywanych postaci.
Artykuł pochodzi z partnerskiej strony „Uroki istorii”.
Rozmowa z Nikitą Pietrowem nt. jego książek poświęconych strukturom bezpieczeństwa państwowego w okresie sowieckim. Pietrow opowiada o przebiegu prac nad książkami i szczególnie ciekawych biografiach, na które natrafił podczas opracowywania informatorów.
Artykuł pochodzi z partnerskiej strony „Uroki istorii”.
Postsowieckie podręczniki do historii różnią się od sowieckich doborem faktów i ich oceną. Jednak nie tylko. Różnica kryje się jeszcze w ujęciu będącym podstawą narracji historycznej.
Artykuł pochodzi z partnerskiej strony: www.urokiistorii.ru.
Historiografia sowiecka, która opierała się na teorii materializmu historycznego, rozpatrywała bieg historii jako nieustanny progresywny proces zbliżania się do komunizmu, którego prawidłowymi stadiami były formacje społeczno-ekonomiczne, a siłą napędową wojna klasowa.
Artykuł pochodzi z partnerskiej strony: www.urokiistorii.ru.
W podręcznikach do historii powszechnej proces historyczny rozpatrywany był jako stopniowy rozwój cywilizacji światowej w oparciu o rozpowszechnianie takich uniwersalnych wartości kultury zachodniej jak demokracja liberalna i gospodarka rynkowa. Modernizacja w kontekście takiego podejścia była interpretowana jako przyswojenie doświadczeń krajów bardziej rozwiniętych i podniesienie „reszty świata” do poziomu cywilizacji zachodniej, a w tekstach szkolnych powracała charakterystyczna dla podejścia formacji idea progresu.
Artykuł pochodzi z partnerskiej strony: www.urokiistorii.ru.
Muzeum II Wojny Światowej udostępniło w lipcu 2009 materiały i raport z badania II wojna światowa w pamięci społeczeństwa polskiego. Marcin Wilkowski podsumowuje zainteresowanie II wojną światową wśród Polaków w oparciu o te materiały.
Celem niniejszego tekstu jest zwrócenie uwagi na zagadnienie negacjonizmu, inaczej nazywanego rewizjonizmem lub „kłamstwem oświęcimskim”. Pod tym pojęciem rozumiemy wypowiedzi, które podważają prawdziwość ustaleń i ocen historycznych w odniesieniu do Holocaustu, jak również innych zbrodni przeciwko ludzkości i aktów ludobójstwa.
Zamieszczamy pracę nadesłaną w l. 2004/2005 na organizowany przez Stowarzyszenie Memoriał konkurs „Człowiek w historii. Rosja — 20 wiek” (6. edycja). Autorką pracy jest uczennica 10. klasy Oksana Komariczewa z obwodu lipieckiego, rejonu lipieckiego, osady Iljino. Opiekun pracy była p. R. N. Celiszczewa.
Tekst pochodzi z parterskiej strony „Uroki istorii”.
W dyskusjach o historii w Polsce mamy do czynienia z przykładami „konstruowania” nowych obrazów II wojny światowej, wynikającymi z interesów politycznych i ideologicznych kanonów. Obrazy te nie mają większego związku z rzeczywistością historyczną, ani nawet ze zbiorową pamięcią – pisze Paweł Machcewicz.
Recenzja książki pt. „Na terenie nieneutralnego. Szwajcarska cenzura książek podczas II wojny światowej pomiędzy narodowym socjalizmem a duchową obroną narodową” [Im Gebiet des Unneutralen. Schweizerische Buchzensur im Zweiten Weltkrieg zwischen Nationalsozialismus und Geistiger Landesverteidigung]
autorstwa Stefana Keller (Zürich 2009).
II seminarium w ramach projektu „Klioterapia – zgłębianie historii w przestrzeni postsowieckiej jako droga do zrozumienia i współpracy” było poświęcone stosunkom polsko-rosyjskim oraz wzajemnemu postrzeganiu się obu narodów na polu pamięci historycznej.
Tekst pochodzi z parterskiej strony „Uroki istorii”.
Według amerykańskiego historyka Timothy Snydera wymienne i dowolne stosowanie przez historyków terminów: „Rosja” i „Związek Sowiecki” w odniesieniu do dwudziestowiecznej historii – rozmywa geografię niemieckich i sowieckich zbrodni w czasie II wojny światowej i ułatwia współczesne manipulowanie polityką pamięci.
Portal militera.lib.ru to jeden z największych i przede wszystkim otwartych zbiorów tekstów w języku rosyjskim, także tłumaczeń, związanych z historią wojenną i historią wojen. To bardziej projekt edukacyjny i popularno-naukowy niż patriotyczny: mówiąc o docelowej grupie odbiorców, autorzy strony zwracają się nie do abstrakcyjnego „dorastającego pokolenia”, a do „nas i was”, do tych, którzy próbują studiować historię nie z zasłyszanych opowieści, a ze źródeł.
Artykuł pochodzi z partnerskiej strony: „Uroki istorii”.
Sybil Milton, amerykańska historyk, analizuje pojęcia „wyjątkowość” i „uniwersalność” jako kategorie służące do opisu Holocaustu z amerykańskiej perspektywy.
Artykuł pochodzi z partnerskiej strony: „Lernen aus der Geschichte”.
Stowarzyszenie „Memoriał” wydało kalendarz na 2011 rok z fotografiami moskiewskich domów, których mieszkańcy zostali niewinnie zamordowani w latach 1937-39. Miejsca te milcząco przechowują pamięć o tysiącach represjonowanych. Fotografiom towarzyszą fragmenty wspomnień „wrogów narodu”.
Artykuł pochodzi z portalu „Uroki istorii”.
Mimo wielu wad, które zresztą nieobce są każdej encyklopedii (skrótowość, ogólne ujęcie poruszanej w hasłach tematyki) – Wikipedia może być efektywnym narzędziem edukacji historycznej.